Eerste chemo 11 mei

11 mei kreeg ik mijn eerste portie chemotherapie, er staat een combinatie van taxol en Carboplatinum op het menu. Braaf heb ik mijn premedicatie genomen de avond ervoor en de ochtend zelf. Dexamethasone en zyrtec.
Ik ga naar het ziekenhuis met de bus, ik voel me prima dus is het wel fijn om buiten te komen onder de mensen. Gewoon met de bus. In het ziekenhuis heb ik afgesproken met mijn mama. Mijn zus en K komen later op de dag ook langs. Tijdens het gesprek dat ik nog had op de dagzaal vorige week kwam opeens het item vruchtbaarheid te sprake. Voor de eerste maal, want zelf had ik hier nog niet over nagedacht, noch had een arts me hier iets over verteld.

Het is logisch dat de chemo een invloed gaat hebben op mijn vruchtbaarheid, maar onder alles wat er door mijn hoofd is getold zat dat er niet bij. 

De professor was die dag ook niet aanwezig zodat ik dus naar huis ben gegaan met het idee dat er opties mogelijk zijn zoals het invriezen van eicellen, ondersteunen met medicatie.

Nu zit ik hier op de bus met een vrouw en haar baby, schattige voetjes bungelen over de rand, mensen worden overal te pas en te onpas zwanger. Vandaag ga ik horen wat ze gaan doen met mijn vruchtbaarheid, de chemotherapie tast aan, dat is zo, punt.

In hoeverre is niet duidelijk, worden mijn eitjes maandenlang vergiftigd dan kan het zijn dat ze er in blijven. We hebben beslist dat we geen invriestoestanden willen. We hebben geen zin om de chemo uit te stellen, geen zin in een ingreep, in het nadien terugzetten enz.

Van de arts krijg ik goed nieuws, aangezien ik jong ben en veerkrachtig is er een hoge kans dat mijn eitjes vanzelf gaan recupereren, we beginnen met de chemo.

Ook vertellen ze me dat de klieren negatief zijn, er zit niets in mijn oksel, joepie!
Staging komt dus op: T2N0M0

Tijdens het inlopen van de chemo voel ik niets, het is een beetje saai om zo te zitten wachten tot de laatste drupjes ingelopen zijn. Ik kan goed eten en ik loop tijdens de chemosessie stiekem even naar mijn eigen dienst. Dat is maar twee verdiepen lager. Er is vanalles te doen in verband met de dag van de verpleging. Van mijn hoofdverpleegkundige krijg ik, zoals de andere collega's, een cadeautje. In het koffiekot gaat het even over de therapie maar ook over koetjes en kalfjes. Zo voel ik me toch nog een beetje normaal, alsof ik er nog gewoon bijhoor in plaats van dat ik nu aan de andere kant van de lijn sta. Ookal sleur ik nu een hele infuusstaander inclusief chemozakjes met me mee.

De dag zit er al vrij snel op, tegen 16u ben ik alweer weg. Ik vind het bizar dat mijn lijf nu vol chemo zit want ik voel niks. Ik spoel wel braaf tweemaal het toilet door met het deksel naar beneden.