donderdag 29 oktober 2015

De borstsparende ingreep.

Gisteren werd ik, na overleg met de chirurg, borstsparend geopereerd. Vermits de tumor volledig was weggesmolten door de chemo was er geen argument om voor een borstamputatie te kiezen. Beiden hebben op lange termijn dezelfde uitkomst. 
Ik moet hierna wel nog enkele malen bestraald worden maar dat lijkt me de minst zware stap van alles. 

Het is een raar idee om te weten dat de tumorhaard nu uit mijn lijf gesneden is en dat ik nu eigenlijk kankervrij ben. Want ik voel me nog behoorlijk 'kankerig'. De chemo is nog niet uit mijn systeem en ik ben nog steeds arbeidsongeschikt. Maar elke dag is weer een stapje dichter bij mijn oude leuke leventje. 

Ik zal hier even verslag doen van de ingreep voor mijn lotgenoten en andere geïnteresseerden :) 

Mijn ingreep vond plaats in het chirurgisch dagcentrum, ik moest me om 7.30u aanmelden. Ik heb een klein halfuurtje gewacht waarna de chirurg me kwam halen om een pijl te tekenen op de goede (slechte) borst. 
Hierna werd ik meegenomen naar de mammografie afdeling. In een sexy groene badjas en met bril hoopte ik niemand bekend tegen te komen. Is gelukkig ook niet gebeurd. 
Onder echo werd dan door een prof een ijzerdraadje geplaatst tot tegen de al eerder geplaatste clip. Zo heeft de chirurg letterlijk een leidraad. 
Het deed een beetje pijn, ze moest heel hard duwen om op de juiste plek te geraken. Daarna moest er een mammografie/rx genomen worden om te bevestigen dat de draad wel degelijk bij de clip zat. Met een naald die half uit mijn borst stak een mammografie laten nemen, er zijn gezelligere dingen. 
Gelukkig zat alles goed. De naald werd over het ijzerdraadje teruggetrokken en de verpleegster maakte even een beschermend verbandje over de uitstekende ijzerdraad. Daarmee terug naar de wachtzaal op het dagcentrum. 
Ik voelde dat ding wel goed zitten, vooral als ik mijn borstspieren moest opspannen om te gaan zitten enz. 

Gelukkig was het dan tegen 10.30 mijn beurt om geopereerd te worden. In een flits zag ik de chirurge en daarna werd de verdoving al ingespoten. 'Denk maar aan iets prettig' zei de anesthesist. Waarna ik aan een strand op Hawaï dacht en ijsvissen in Lapland. 

Toen ik wakker werd voelde ik me goed. Een beetje misselijk maar daar werd meteen iets voor gegeven. De pijn viel beter mee dan verwacht. Veeeeel minder pijnlijk dan toen ik in mei aan mijn oksel geopereerd werd. Er hangt ook maar een  klein plakkertje over het litteken. Tegen 15u mocht ik naar huis. Alwaar ik nog tot s avonds geslapen heb. Dan een voedzame troostende maaltijd (frietjes van de frituur) en weer slapen tot de ochtend nadien. 
Er zit een klein deukje in mijn borst en nu, the morning after, is ze goed gezwollen. Maar op het eerste zicht is het zeker geen esthetische ramp.
Ook de pijn valt mee. Zolang ik er niet aankom voel ik het niet. Heb zelfs nog geen dafalgan meer bijgenomen. 

Nu nog wat bekomen, volgende week een weekje Ardennen om te herbronnen, en dan over 3 weken een nieuwe consultatie. 
Joepie! 




vrijdag 16 oktober 2015

Chemo is gedaan.

De laatste chemo zit er in. Al bijna 2 weken ondertussen. 
Het was nodig want van deze chemo ben ik ziek geweest, vooral misselijk. Ik had niet verwacht dat ik zoveel last zou hebben van anticipatoire misselijkheid. Mijn hersenen leggen meteen de link tussen alles wat met chemo te maken heeft en misselijk worden. Wat ik de dag van de chemo aanhad, wat ik die dag deed, at, las, enz... Als ik er nog maar naar kijk of aan denk word ik weer misselijk. 
En er is ook nog een specifieke geur en smaak. Klinkt raar dat chemotherapie een geur of smaak heeft maar het komt blijkbaar nog voor.  Wanneer iets nog maar lijkt op de chemogeur en chemosmaak word ik al misselijk. Deze blog hierover schrijven was zelfs al moeilijk. 

Al weet ik dat de chemo gedaan is,  mijn lichaam weet dat nog niet. Ik ben  moe en uitgeput en er is nog geen enkel haartje te bespeuren. Ik kan ook moeilijk omgaan met alle lege tijd. Er is nu voorlopig geen doel.
Ik ben wel vorige week onder de MRI scanner geweest en heb ook nog een mammografie en echografie gehad. De dokter zei me dat alles weg is, niets te zien op de foto. Goed nieuws maar het kon me niet zoveel schelen, de chemo was toch gedaan en de operatie die er aankomt zal toch de gevarenzone wegnemen. Of er nu nog iets zit of niet. Misschien ben ik ook gewoon te moe om te staan juichen. 

Zelfs na de chemofinish blijf ik wensen dat de tijd zo snel mogelijk gaat, zodat een normaal leven weer wat dichterbij komt. 
Volgende week dinsdag op consultatie bij de chirurge, dan heb ik weer een tussendoeltje.