vrijdag 29 mei 2015

Een korte coupe

Ik verlies meer haar dan de 2 katten die hier rondlopen.
Omdat het lange haren zijn is dit niet zo prettig, daarom ben ik vandaag naar de kapper geweest.
Een maand geleden ongeveer heb ik mijn haar daar laten kleuren, de kapsters herkenden me nog.
Dat was wel fijn, ze wisten al waarom ik daar terug stond.
Tijdens het wassen en kammen kon ik alleen maar denken, als ze zo verder kamt staat er straks niets meer op. Al die haren die loskwamen, genoeg om de leidingen te verstoppen.
Na het knippen keek ik nog even naar de grond, dag haren.
Allemaal waren ze zo lief daar, ze wouden me bijna knuffelen. Van de bazin kreeg ik tips en ze raadde me zelfs een voedingssupplement aan.
Toen ik buiten de straat opliep met mijn nieuw kapseltje werd ik aangesproken door een mevrouw, dat ik een heel mooi jasje aanheb. Alle zeg, ik zie er precies goed uit.



Stiekem ben ik wel benieuwd hoe ik ga staan met een kaal hoofd, ik hoop dat er daar nergens een lelijke moedervlek of zoiets zit. Ik denk dat ik gewoon heel hard op Sinead O'Connor lijk.

woensdag 27 mei 2015

Derde chemo 26 mei 2015

Vandaag chemo op dinsdag, omdat het gisteren pinkstermaandag was. Het voelde al een beetje gek, ik kreeg al een ritme, op zondag premedicatie nemen, maandag chemo halen. Ook nu weer ga ik met de bus, dat is het meest eenvoudig. K hoeft zijn werkschema niet om te gooien, ik kom eens onder de mensen. 

Vandaag gaf mijn poortkatheter meteen bloed, gelukkig! 
Mijn bloedwaarden zijn gezakt maar zijn nog boven de grenswaarden, de chemo mag er gewoon in.
Nadat mijn gewicht wat gezakt was in de eerste week ben ik een crashdieetje begonnen: veel extra's zoals chocomelk, fristi, cola, koekjes en papjes tussendoor. Lekkere boterhammen. En het heeft gewerkt, op de afdeling weeg ik me (kleren en schoenen er wel bij natuurlijk) en ik weeg 55,7 kilo.

Ik vraag aan de dokter of de zwelling en de streng in mijn arm en oksel ok zijn, wanneer de zwelling aanhoudt moet er misschien een punctie gebeuren. Maar daar sta ik niet om te springen, we kijken het wel even aan. Ik maak mijn afspraak voor volgende week, volgende week gaan ze ook een clip plaatsen in de tumor, zodat de chirurg nog kan zien waar de tumor zat wanneer deze op het einde van de chemotherapie volledig weg zou zijn. De afspraak is ook op een dinsdag ipv maandag. Ik had het te laat gezien. Dinsdag ben ik jarig, wat een cadeau. 

De chemo loopt vlot in en om 15u ben ik klaar. Ik ga nog langs al mijn collega's en vind het fijn om nog eens op mijn werk te zijn. De dossiers, de computers, de patiënten, ik mis het!
Een collega zet me thuis af en ik voel mij moe van een hele dag bezig te zijn. 

Haaruitval

Elke dag wanneer er haren meekomen nadat ik mijn haar heb geborsteld ben ik een beetje bang, zou het al begonnen zijn? 
Gisterenochtend voor ik in de douche ging had ik een paar haren vast, en toen ik mijn handen over mijn staart liet gaan had ik weer een zestal haren vast. 
Na het douchen en tijdens het drogen van mijn haar bleven de haren komen wanneer ik over mijn haren ging.
Vandaag is het begonnen, bijna 3 weken na de eerste chemo, ik kan elke keer wel 10 haren meenemen. Ik riep K en zei dat het begonnen was wijzend op mijn haren in de wasbak. 
Het was een emotioneel moment, ik probeerde mijn tranen te bedwingen, want dit is maar haar. 
Ik denk dat het vooral de schok was om voor het eerst een bijwerking te zien, vanaf nu is het wel zeker dat er geen water in die infusen zit.






Tweede keer chemo 18 mei 2015

Vandaag voor de tweede maal chemo, vandaag slechts een product, taxol.
Ik ben alleen gekomen, weer met de bus, dat gaat me goed af. Later komt K me wel halen om naar huis te gaan.
Deze keer heb ik minder geluk, de poort geeft geen bloed, pff. Er wordt alvast bloed genomen langs mijn arm en ik moet een foto laten nemen van de thorax om te controleren of de tip van de katheter wel ok zit.
Op radiologie wacht ik langer dan ik geduld heb, ik wil gewoon dat zakje chemo en klaar.
Gelukkig blijkt na een uur en half dat de katheter prima zit. Waarschijnlijk had er zich wat stollingsmateriaal rond de katheter gevormd. Na een zakje met oplosmiddel is hij terug open en kan de chemo er in.
Dit gaat vlot en om 16u zijn we weer naar huis.

De week verloopt vlot. Ik voel er niets van en als ik iets voel is dat zo vaag dat ik het niet met zekerheid kan linken aan de chemo. De dagen zijn wel lang en saai, ik heb het soms moeilijk om me zinvol bezig te houden, alles lijkt zo nutteloos en waarom zou ik het vandaag doen als het morgen ook nog kan. Het is een verraderlijke gedachtengang waar ik snel in kan belanden, gelukkig is K er en kijk ik er elke dag naar uit als hij thuiskomt van zijn werk.
Ik kijk uit naar zaterdag want dan ga ik mijn vrijgezellen vieren. Lekker eten en drinken en wie weet goed feesten :)

Een pruik

Vandaag ben ik dan maar eens gaan informeren naar een pruik, de pruikenmaker had een halfuur vertraging, dat begon al goed.
Nog even naar de markt geweest en wat gaan shoppen, in de veritas pas ik een haarband, een mevrouw ziet me sukkelen en snelt me te hulp. Ze zet het ding goed op mijn hoofd, en geeft nog wat tips. Zou ze weten waar het over gaat? Alleszins neem ik het ding mee. Mijn eerste kale-hoofd to be aankoop.

De pruikenmaker had zoveel informatie, synthetische pruiken, pruiken met echt haar, alle namen van die modellen: Anastasia, musetta, blabla
Niet elk model was beschikbaar in elke kleur, en daar kwam nog eens bij dat ik blijkbaar een klein hoofd heb.
Nu zijn er een aantal pruiken vrijblijvend besteld om te passen.
Ik heb al wat prijzen meegekregen ook, ik heb besloten om voor echt haar te gaan en dat toont zich dan ook in de prijs, de langste pruik komt op 1700 euro.
Ik bel in de week naar mijn verzekering, die komen niet tussen. Enkel de mutualiteit geeft 180 euro terug. Wat ik ook maar een lachertje vind op zo een hoge prijs.

De week erop sta ik er weer,
Ik paste alle pruiken die toegekomen waren, de langste en duurste pruik werd al meteen geschrapt.
Zo lelijk en vals.
De andere pruiken waren ook niet echt geweldig, en heel de tijd maar uitleg krijgen over hoe de pruiken gemaakt zijn enz... Oef, de pruikenmeneer is vermoeiend.
Plots loopt hij weg en komt daarna terug met een pruik uit zijn stockvoorraad. Ze past! En mits dat de snit wat wordt bijgewerkt (wat we pas doen eenmaal mijn haar weg is) valt ze heel goed mee. Ze sluit ook aan bij mijn natuurlijke blonde haarkleur.
Omdat ze in stock ligt en al wat ouder is kost ze 'slechts' 1200 euro.  Een hap uit mijn spaarrekening maar ik hou mezelf voor dat ik blij ga zijn dat ik dit heb gedaan. Nu heb ik iets om op terug te vallen.
Ik mag ze meteen mee naar huis nemen en ik doe ze thuisgekomen nog eens aan, ik kam het ding en bewerk het model al een beetje, ik trek wat foto's en stuur ze door naar mijn vrienden en mama. Ze vinden het allemaal een goede keuze.

De dagen na de eerste chemo.

Het is nu twee dagen geleden sinds mijn eerste sessie,
Gelukkig voel ik er niet veel van. Ik ben een beetje misselijk geweest, vooral 's nachts en vroeg in de ochtend. Ik word wakker doordat mijn poortkatheter nog pijn doet, ik kan nog niet op mijn rechterkant liggen, en ik droom gek. Flarden van dromen blijven hangen terwijl ik een nieuwe houding zoek. Dan is het weer te warm of net iets te koud. Er is ook een vage hoofdpijn.

Eigenlijk voelt het alsof ik heel de week een kater heb.

Gelukkig heb ik overdag oceanen van tijd om te rusten. Ik eet alles wanneer ik wil, maar ik kan wat moeilijker eten, mijn maag is zwaar en ik ben slap. Mijn gewicht keldert, ik weeg nog iets meer dan 53 kilo. Ik drink zoveel mogelijk en ik ben zo lui als ik zelf wil. Netflix heeft er een vaste klant bij en de katten zijn nog nooit zo blij en aanhankelijk geweest. Maar ik heb gisteren ook de keuken opgeruimd, een wasje gestreken en ik ben onder de douche gegaan. Ik kan mijn armen eindelijk terug wat gebruiken, al ben ik nog redelijk beperkt in mijn bewegingen, vooral met de kant waar ze de klieren hebben weggenomen, er begint zich een streng te vormen en dat trekt tegen. Ik probeer elke dag te stretchen zodat ik elke dag een stukje hoger kan met de arm.
Ik heb ook een afspraak gemaakt voor een pruik, zaterdag om 11u30.

Eerste chemo 11 mei

11 mei kreeg ik mijn eerste portie chemotherapie, er staat een combinatie van taxol en Carboplatinum op het menu. Braaf heb ik mijn premedicatie genomen de avond ervoor en de ochtend zelf. Dexamethasone en zyrtec.
Ik ga naar het ziekenhuis met de bus, ik voel me prima dus is het wel fijn om buiten te komen onder de mensen. Gewoon met de bus. In het ziekenhuis heb ik afgesproken met mijn mama. Mijn zus en K komen later op de dag ook langs. Tijdens het gesprek dat ik nog had op de dagzaal vorige week kwam opeens het item vruchtbaarheid te sprake. Voor de eerste maal, want zelf had ik hier nog niet over nagedacht, noch had een arts me hier iets over verteld.
Het is logisch dat de chemo een invloed gaat hebben op mijn vruchtbaarheid, maar onder alles wat er door mijn hoofd is getold zat dat er niet bij. 
De professor was die dag ook niet aanwezig zodat ik dus naar huis ben gegaan met het idee dat er opties mogelijk zijn zoals het invriezen van eicellen, ondersteunen met medicatie.
Nu zit ik hier op de bus met een vrouw en haar baby, schattige voetjes bungelen over de rand, mensen worden overal te pas en te onpas zwanger. Vandaag ga ik horen wat ze gaan doen met mijn vruchtbaarheid, de chemotherapie tast aan, dat is zo, punt.
In hoeverre is niet duidelijk, worden mijn eitjes maandenlang vergiftigd dan kan het zijn dat ze er in blijven. We hebben beslist dat we geen invriestoestanden willen. We hebben geen zin om de chemo uit te stellen, geen zin in een ingreep, in het nadien terugzetten enz.

Van de arts krijg ik goed nieuws, aangezien ik jong ben en veerkrachtig is er een hoge kans dat mijn eitjes vanzelf gaan recupereren, we beginnen met de chemo.
Ook vertellen ze me dat de klieren negatief zijn, er zit niets in mijn oksel, joepie!
Staging komt dus op: T2N0M0

Tijdens het inlopen van de chemo voel ik niets, het is een beetje saai om zo te zitten wachten tot de laatste drupjes ingelopen zijn. Ik kan goed eten en ik loop tijdens de chemosessie stiekem even naar mijn eigen dienst. Dat is maar twee verdiepen lager. Er is vanalles te doen in verband met de dag van de verpleging. Van mijn hoofdverpleegkundige krijg ik, zoals de andere collega's, een cadeautje. In het koffiekot gaat het even over de therapie maar ook over koetjes en kalfjes. Zo voel ik me toch nog een beetje normaal, alsof ik er nog gewoon bijhoor in plaats van dat ik nu aan de andere kant van de lijn sta. Ookal sleur ik nu een hele infuusstaander inclusief chemozakjes met me mee.

De dag zit er al vrij snel op, tegen 16u ben ik alweer weg. Ik vind het bizar dat mijn lijf nu vol chemo zit want ik voel niks. Ik spoel wel braaf tweemaal het toilet door met het deksel naar beneden.

4 mei operation day

Op 4 mei ben ik geopereerd,
Een sentinel operatie in mijn linker oksel, het plaatsen van de poortkatheter rechts langswaar de chemo zal gegeven worden.
De ochtend zelf ben ik niet heel erg zenuwachtig, een gezond spanning.
We gaan redelijk snel van start met de voorbereiding voor de sentinel. Mijn mama is heel de tijd bij me en vergezelt me naar de dienst alwaar ze een nucleaire tracer inspuiten. Een klein prikje recht in mijn borst, dat deed gelukkig geen pijn. Na een halfuur moet ik onder de PET scanner om te kijken of de klier, de poortwachter, oplicht. Dat is gelukkig snel het geval, de artse tekent met een zwarte stift af waar de klier zich bevindt. Die gaat er straks uit.

Op de middag krijg ik te horen dat er nog een mevrouw voor me gaat. Ik moet nog 2 uren wachten.
Honger, verveling! Gelukkig is mijn mama er om de tijd te verdrijven.

Wanneer ik eindelijk naar binnen mag bedenk ik me hoe opgelucht ik ben dat ik hier niets van ga merken, volledig onder narcose voor de poortkatheter die men anders ook onder plaatselijke verdoving plaatst. Ik hoef het allemaal niet te weten. 'Tot straks' zeg ik tegen de anesthesist.
 3 uren ben ik volledig buitenwesten.

Ik word misselijk en met tranen in mijn ogen wakker, ik voel me zo verdrietig, ik hoop dat ik niets heb zitten brabbelen tegen de verpleging.
De verpleegster vraagt alleen hoe ik me voel. Misselijk dus, en pijn. Vooral rechts waar die katheter zit. De dokter komt verslag doen, alles is prima verlopen. Er zijn 4 klieren die aankleurde weg genomen.
Na een beetje water en een yoghurt gaat de misselijkheid al beter. Ik mag nog even een plasje doen en dan neemt K me mee naar huis.
Ik schrik wanneer ik achter me kijk, ik heb net donkerblauw geplast. Ik wist dat dit zou gebeuren maar verschiet nu wel even van mijn smurfenblauwe urine.
Tegen de namiddag neemt K me alweer mee naar huis, ik weet niet goed meer hoe die avond verlopen is. Gelukkig maar.

De dag erna heb ik veel pijn, ik kan nauwelijks bewegen, ik neem de pijnmedicatie zoals voorgeschreven en neem ook tradonal omdat de pijn zo fel is. Spijtig genoeg word ik hier tegen de avond verschrikkelijk misselijk van. Ik kots de ziel uit mijn lijf. Mijn hele dieet sinds gisteren passeert, worteltjes van gisterenavond in mijn neus. Van die tradonal blijf ik nu ver weg.

Vanaf die dag, 4 mei ben ik een echte patiënt geworden. Klieren eruit, littekens erbij.

Statusgesprek


donderdag ging ik op gesprek om alle resultaten van de onderzoeken en het behandelingsplan te bespreken. Na meer dan een uur wachten mag ik eindelijk binnen.

Ik zie de prof vanop mijn afdeling, ik zie de chemotherapeut en de chirurgen.
Voorlopig sta ik er goed voor, er zijn geen uitzaaiingen gevonden, alle onderzoeken zagen er goed uit. Behalve dan dat de tumor triple negatief is, waardoor de behandelingsopties wel beperkter zijn. Langs een kant ben ik ook wel blij dat de tumor niet hormoongevoelig is, er zal geen hormoontherapie aan te pas komen die wel 10 jaar kan duren.
Er wordt voorgesteld om neo-adjuvante chemotherapie op te starten, dit wil zeggen, chemo voor een operatie.
In mijn geval zijn daar een paar goede indicaties voor:
-We kunnen in real time opvolgen of de therapie aanslaat, de tumor zou moeten krimpen en dat kan ik dan zelf voelen. Wanneer de tumor er eerst uitgaat zouden we nooit weten of hij goed reageert.
- Het letsel is iets te groot om in zijn geheel mooi borstsparend weg te nemen, wanneer de tumor weggekrompen is zal het resultaat na een operatie mooier zijn.
- We weten nog niet of ik een mutatie heb, indien dit zo is zal borstsparend geen optie zijn. Er wordt bloed genomen en de genetische test wordt in sneltraject gezet

Er wordt een operatie gepland op 4 mei om een poortkatheter te plaatsen en om een sentinelprocedure uit te voeren. Zo gaan we weten of er aangetaste lymfeklieren zijn.
11 mei starten we met chemo.

.

Hoe vertel je nu zoiets...

Een van de moeilijkste dingen van mijn diagnose vond ik het feit dat ik aan zoveel mensen het nieuws moest brengen.
Voor mezelf was het allemaal al een beetje bezonken, maar elke keer dat ik het vertelde, aan mijn ouders, zus en vrienden, werd al het bezinksel weer opgeroerd en mengden allerlei emoties zich door mijn dagen.
Het kan heel vermoeiend zijn om het verhaal te doen, op den duur voelde het een beetje als een promo interview geven over de laatste nieuwe film waar ik de hoofdrol in speel.
Ik voel me de laatste tijd natuurlijk ook enorm gesteund. Alle knuffels, lieve woorden, zachte blikken, kaartjes en berichtjes. Van iedereen, van mensen waarvan ik het zelfs niet verwachtte.
Dat alles maakt het verhaal vertellen draaglijk.

Onderzoeken onderzoeken onderzoeken!

Meteen dezelfde week van mijn diagnose word ik binnenste buiten gekeerd.

-PET-scan; eerst krijg ik een nucleair stofje ingespoten en moet dan even wachten, ik ga onder twee soorten scanners. Ze komen erg dichtbij, ik voel me een hotdog.

-MRI-scan en mammografie + echo van de borst:
De MRI scanner is me niet onbekend, ik heb al eens een mri gehad en ik weet hoe het er aan toe gaat. Deze keer mag ik echter op mijn buik liggen. Omdat mijn topje metalen clipjes heeft moet het uit. Ik probeer me zo elegant mogelijk op mijn buik te draaien terwijl ik vanboven naakt ben en het infuus voor contrast al in mijn elleboogplooi prikt. Op mijn buik duwt het frame van de tafel, ik krijg er maagpijn van en mijn haar begint te kriebelen in mijn gezicht.
De mammografie is ook geen pretje, ik word in de meest onnatuurlijke houding gedraaid en geplet tegen de machine. De verpleegkundige trekt werkelijk aan mijn borsten om ze tussen die platen te krijgen. Auw. Ik voel me weer als een hotdog. Helemaal gesandwicht.
Op de daarna volgende echo zien ze niet veel extra, juist een kliertje in de oksel, hiervan nemen ze een punctie, dit is de meest pijnlijke prik die ik al gekregen heb. Een naald los in mijn oksel. Raar genoeg ben ik niet in paniek, we zien wel wat het geeft.
(Bleek later niets te zijn, waarschijnlijk een reactief ontstoken kliertje na al dat geprik van de laatste tijd)

-Foto van de longen en echo van de bovenbuik
Het minst pijnlijke of ambetante onderzoek. Alleen veel koude gel, overal. De arts is jong en geeft me na afloop meteen mee dat alles er prima uitziet. Hij sluit af met een handdruk en met zo een beetje medelijden in zijn blik wenst hij me succes. Lief bedoeld maar ik voel me er wel een echte patiënt door.

-ECG en echo van het hart: op de afdeling kom ik nog een oude stagegenoot tegen, ze werkt daar en neemt me mijn ECG af, ze zegt dat ze zo verschoot toen ze mijn naam las. Weer heel het verhaal gedaan, het rolt uit me alsof ik een casettebandje afspeel.
De echo is eigenlijk nog wel redelijk ambetant, ze duwen hard tegen mijn borstbeen en ribben. Ze meten de pompfunctie van elk onderdeel en dat gaat vergezeld met een luide RSSH, het geluid van mijn bloed dat door mijn hart gepompt wordt.

Na elk onderzoek debrief ik tegen alle familie en de vrienden, vermoeiend wel.

dinsdag 12 mei 2015

Een ritje op de achtbaan

Vanaf het moment dat ik mijn diagnose ken ben ik in de achtbaan geduwd. Ik hoor het zo vaak van mensen, dat ziek worden als een achtbaan is, een rollercoaster van emoties.
Nu begrijp ik het ook echt.
Nog dezelfde dag, woensdag 15 april, zie ik de professor, ze legt me in grote lijnen uit wat er de komende dagen gaat gebeuren en wat ik mag verwachten.

MRI van de borsten, mammografie, echografie van mijn buik, longfoto , PET-scan in verband met mogelijke uitzaaiingen, na dat alles een raadpleging om de resultaten te bespreken.

En Ohja, chemotherapie en bestraling zullen er ook bijkomen.

Na dit nieuws verwittig ik mijn collega's, ik tril helemaal, ik huil. Ik word goed opgevangen.
Ik heb dezelfde dag nog een bloedname, mijn collega's moeten 3 keer prikken, ze zijn ook helemaal overdonderd van het nieuws.

Ik moet bellen, naar huis bellen, ik neem me voor om neutraal te klinken aan de telefoon.
K neemt zijn gsm op. Ik snik het eruit, slecht nieuws, het is kwaadaardig. Niet mogelijk om neutraal of gewoon te klinken dus. Hij komt er meteen aan.

Ik krijg meteen een ziekte-attest, tot begin mei alvast. Ik mag er op rekenen dat ik arbeidsongeschikt zal zijn tot het einde van het jaar.


Die dag, die ik vervloekte omdat ik moest werken met het mooie weer, ben ik plots thuis rond de middag.
Met borstkanker en een heleboel papieren en ziekenhuisafspraken op zak.



D-day

Toen ik de echo verliet had ik een raar gevoel, ik voelde me een beetje belachelijk, een enorme hypochonder. Ik twijfelde volledig aan mijn buikgevoel.
Vreemd genoeg denk ik er de volgende dagen niet zo diep over na. Het leven is goed en onbezorgd, we schrijven onze trouwuitnodigingen, het weer is mooi.
Mijn borst is wat groen-geel van de biopsie en is wat pijnlijk, af en toe floept er dan ook de gedachte door mijn hoofd dat woensdag 15 april de uitslag er is.

Woensdag is een super mooie dag, de zon schijnt al en het ziet er naar uit dat het warm gaat worden.
Ik zit op de bus naar mijn werk en vervloek werkelijk het feit dat ik heel de dag binnen moet zitten.
Tegen de middag aan krijg ik stress, ik ga dadelijk langs de dokter op mijn afdeling lopen om mijn resultaat op te vragen.
Ik zeg tegen de collega's dat ik even weg ben om mijn resultaat te gaan halen.
De dokter opent mijn dossier en ik zit naast hem, hij opent mijn APO (algemeen pathologisch verslag) en mijn blik valt op het middelste stuk, ik lees meteen: maligne.
De dokter schrikt en vraagt me of we even ergens anders naartoe gaan om te spreken.
In een lokaaltje opent hij mijn dossier weer en we lezen het samen door.

IDA (Invasief Ductaal Adenocarcinoma) graad 3( slecht gedifferentieerde cellen), kenmerken: triple negatief.(de tumor heeft geen receptoren voor oestrogeen, progesteron of voor de humaan-epidermale groeifactorreceptor-her2)

Ik zeg FUCK

Tweede echo.

Nog geen 2 maanden later vind ik dat het 'ding' in mijn borst verandert is. Het voelt groter aan, het voelt anders aan, voorheen moest ik het nog zoeken en nu kan ik het al zien in de welving van mijn borst. Mijn ongerustheid neemt plots weer toe. Ik wil er niet naar kijken, laat staan het aanraken.
Op mijn werk word ik dagelijks geconfronteerd met borstkanker en dat helpt niet om mijn ongerust buikgevoel weg te stoppen. Terloops vraag ik aan een artse of ik het opnieuw zou laten nakijken, ze vindt het geen slecht idee, zeker niet als het groter geworden is.
Ik wil een nieuwe echo.
Ik ga naar de balie en vraag om een afspraak, de secretaresse zucht al. Of ik wel weet dat het een erg lange wachtlijst is... 16 juli is de eerstvolgende datum. Ik schrik, dat zou nog bijna 4 maanden zijn.
Zo lang kan en wil ik niet wachten. Gelukkig is er daar weer mijn collega die me een dringende afspraak kan regelen, de volgende dag al. Ik vraag me af waarom dat dit nu toch kan. Een ongeruste vrouw 4 maanden laten wachten, ik kan me er zo boos in maken.
Maar ik ben ook blij dat ik naar de echo kan.

Aangekomen op de echo, voor de tweede maal, ben ik minder zenuwachtig, ik ga me niet laten afschepen, ik wil weten wat dit is. Langs de andere kant bereid ik me voor op slecht nieuws. In mijn hoofd is mijn knobbeltje al een gigantische knobbel geworden.
De dokteres die de echo komt bespreken is dezelfde als vorige keer, ze is licht verbaasd me alweer terug te zien en geeft me van in het begin een klein beetje een schuldgevoel.
Waarom ben ik hier weer? Het letsel is stabiel gebleven, niet exponentieel gegroeid zoals in mijn hoofd. Alle kenmerken van een fibroadenoom, klein, goed te bewegen.
Ze ziet dat ik argwanend ben en vraagt dan 'of ik wil dat ze er in prikken.' Wat ik op die moment een gekke vraag vind. Waarom stelt ze dit niet gewoon automatisch voor wanneer ze een ongeruste patiënt ziet.
Er wordt 3 maal een biopsie uitgevoerd onder echo met een speciale naald. Ik zie op het scherm hoe de naald door een soort van kliksysteem, vergezeld van een luide KNIK, door het bolletje schiet.
Terwijl de dokter het weefsel in het potje stopt zegt ze nog: 'geen zorgen, dit is zeker geen kanker.'

Een fibroadenoom

Ik was bang tijdens mijn eerste echo,
In de wachtzaal knopen zenuwen zich samen in mijn buik, er was haast geen speeksel meer in mijn mond.
Maar de echo is ok, de dokteres zegt me dat dit klein knobbeltje in mijn borst, nauwelijks 1.6 cm groot, een goedaardig fibroadenoom is. Het komt wel vaker voor bij jonge vrouwen.
Oef oef oef!
Ik krijg een vervolgafspraak mee voor over 6 maanden, moest het tegen dan groter geworden zijn kunnen ze het nog steeds wegnemen.
Ik vertel haar nog dat ik graag kindjes wil en vraag of dat een probleem is, in verband met borstvoeding. Geen probleem.
Gerustgesteld zijn is een heerlijk gevoel.

Zelfonderzoek

'Wat zijt gij aan het doen?' Vraagt K. wanneer hij de slaapkamer binnenkomt terwijl ik nogal ostentatief aan mijn borsten zit te voelen.
'Zelfonderzoek.' Antwoord ik al lachend.
Wat zou ik moeten voelen eigenlijk, ik voel vooral veel klierweefsel en kan van elk bobbeltje wel iets maken. Tot daar op mijn linkerborst wel een knobbeltje zit dat iets anders aanvoelt dan al de rest.
Ik vraag of K even wil voelen. Hij zegt dat het de rand van mijn borst is, of klieren bijvoorbeeld.
Geen paniek.
Ik ben altijd snel in paniek.
De dagen die erop volgen voel ik elke dag aan mijn borst. Het verandert niets, het neemt niet af. K ziet dat ik ongerust ben en zegt dat ik het moet laten nakijken, dan ben ik tenminste gerust.
Dat ben ik van plan, de volgende dag kan ik dankzij mijn collega snel een afspraak maken op de echo.