Het haar is weer daar!

Sinds mijn laatste chemo van 5 oktober keek ik elke dag superlang in de spiegel,

Komaan waar zat dat haar!

Het kon niet snel genoeg gaan want ik kreeg geen chemo meer en wou dan ook die kanker-chemo-look kwijt. 

Ik heb best wel lang moeten wachten op de eerste tekenen van haar. 

Tot mijn verbazing besloten mijn wimpers zelfs om nog eens helemaal uit te vallen. 

Pas een maand later kwam er iets uit mijn hoofd dat voor haar kon doorgaan. 

T was wel eerder kuikendons... 

Ook mijn okselhaar en schaamhaar kwamen weer piepen in de maand november. 

Elke dag werden mijn wenkbrauwen voller en mijn wimpers weer wat langer. 

En nu iets meer dan 2 maanden later kan ik melden dat mijn haargroei weer een verse start heeft genomen. 

Mijn wenkbrauwen zijn nog nooit zo vol geweest en mijn wimpers mega lang. (Of dat is misschien inbeelding omdat ik ze zolang heb moeten missen)

Mijn oksels heb ik al geëpileerd (auw!) en de rest heeft terug kennisgemaakt met een scheermes. 

Mijn hoofdhaar groeit ook goed door en ik vind dat het op een kapsel begint te lijken. De eerste sprieten lijkt alles zo traag te gaan maar eens het bezig is gaat het steeds sneller en sneller en let je er veel minder op. Volgens de flair is mijn kapsel dus wel een trendsetter.  

7. Bold & beautiful

In 2016 durven vrouwen ein-de-lijk dat gewaagde kapsel kiezen waar ze altijd al van droomden. (http://www.flair.be/nl/fashion-beauty/363900/deze-7-kapsels-worden-waarschijnlijk-superpopulair-in-2016) 

Mja, echt dromen deed ik hier wel niet van. Ik droom eerder van mijn lang blond haar. 

Gelukkig is het nu in deze periode wel verantwoord om met een muts rond te lopen, zo kan ik me toch nog een beetje verstoppen waar nodig. 

O en de pruik die heb ik niet meer aangedaan sinds 11 november. Ik kon het ding niet meer rieken of zien. 

Toen mijn chemo net voorbij was wou ik ook zoveel mogelijk verhalen lezen en foto's zien van haargroei :) bij deze mijn bijdrage:  

Aaaa zo kaaal. Brr 

Eerste sprieten! 

Kuiken look

74 dagen na de laatste chemo

Korte samenvatting van al mijn looks in 2015. (Om de 3 maanden van look veranderen, dat zou ook zo in de flair kunnen vind in)

Laat het gras maar groeien!

Bestralingen

Sinds 2 weken ben ik bezig met de bestralingen. Ik heb nu al 9 fracties van de 33 achter de rug. Als alles volgens schema verloopt ben ik er in de week van 26 januari vanaf. 

Ik vind dat het heel vlot gaat, elke dag sta ik op om 7u om om 8u, als eerste, onder het toestel te gaan liggen. 

Het duurt telkens maar een 10 tal minuten en ik voel er niks van. 

De eerste keer was een beetje gek, ik moest namelijk op mijn eigen werkomgeving en tussen mijn eigen collega's opeens patiënt zijn. Gelukkig was het veel minder eng dan verwacht en gaat iedereen er goed mee om. 

Ik word vanuit 3 verschillende hoeken bestraald, het toestel maakt een soort piepgeluid maar voorts is er niet veel aan. 

Ook het diep inademen wanneer het moet lukt vlot. 

Mijn borst begint misschien een heel klein beetje rood te worden, vooral in de buurt van het litteken. Dit zal zeker nog wel toenemen maar in welke mate dat kan niemand voorspellen. Ik smeer dagelijks Flamigel om mijn huid wat te helpen.

Dit aftellen is veel minder zwaar dan het aftellen van de chemo. Ik ben niet ziek, ik herstel zelfs nog dagelijks van de chemo. (Haaaaaaar!) 

En iedereen weet, ik kan niet wachten om weer te gaan werken en om weer een normaler leven te leiden. 

2016 wordt hopelijk wel mijn jaar! 

Kankervrij

Gisteren had ik consultatie om de resultaten van de operatie te bespreken en om de nabehandeling te bespreken.
Eerst ging ik langs de wondzorg, alwaar ze de nog uitstekende draadjes hebben afgeknipt.
De wonde is mooi genezen en doet geen pijn, het is zelfs gevoelloos. Enkel onder het litteken is het hard. Dit kan even erger worden tijdens de radiotherapie en zal pas over jaren weg zijn. Als het al volledig weg gaat.
Wel een pietsie beetje eng om er over te wrijven, ik voel geen aanrakingen en tegelijk voelen mijn vingers hobbels en bobbels. En het is allemaal begonnen met een bobbel. Dus weer vertrouwen krijgen in mijn borst zal moeilijk zijn.

De resultaten van de operatie waren heel goed. In het, toch behoorlijk, stuk dat ze hebben weggesneden zagen ze geen actieve kankercellen meer, enkel de plek waar de tumor gezeten heeft was nog detecteerbaar. Tumorafval. Het tumorcontainerpark.
Dat wil dus ook zeggen dat de snijranden negatief zijn, de tumor (wat er nog van overbleef) is volledig weggesneden.
TNMp (Tumor, Noduli, Metastasen na pathologisch onderzoek) is nu T0N0M0 (joepie)

Momenteel ben ik dus kankervrij, enkel nog een nabehandeling. De nabehandeling bestaat bij een borstsparende ingreep altijd uit bestraling.
Mijn bestraling zal bestaan uit 25 keer DIBH met MSP en nog 8 keer een boost. 33 keren in totaal. Alleen op werkdagen en 1 sessie duurt ongeveer 15min. Zo blijft een mens bezig.

DIBH (deep inspiration breath hold) het toestel zal alleen bestralen wanneer ik mijn adem inhou, zo ontstaat er een ruime marge tussen mijn hart en de plaats van bestralen om hart en longen maximaal te sparen van straling. Gebeurt alleen bij linksgelegen tumoren (logisch) en dat is natuurlijk weer het geval bij mij.
MSP (medio subclaviculair en parasternaal) er wordt een MSP veld meegenomen in mijn bestralingsplannen omdat de tumor bovenaan en in het midden ligt, en ook omdat het een agressievere soort tumor was. Zo worden eventuele micro metastasen in de lymfeklieren van sleutelbeen en borstbeen ook de kop ingeduwd.

Volgende week dinsdag word ik nog eens gescand, en krijg ik mijn oefensessie adem inhouden.
Om dan 7 december aan de marathon te beginnen.
Is het gek als ik zeg dat ik er naar uitkijk?
Elke dag een dag kunnen afstrepen en weer wat dichter naar de eindstreep van het kankerjaar.

Ohja, mijn haar begint weer te groeien. Ik voel de wind erdoor waaien, en dat is koud. Gelukkig is het het seizoen om een muts te dragen zonder dat iemand daar vreemd van opkijkt.
Nog een paar weken en mijn kuikendons kan weer doorgaan voor een echte haardos.

Nooit meer doneren.

Toen ik student was ging ik wel al eens bloed of plasma geven. En vandaag in de krant las ik een stukje over het nijpend tekort aan orgaandonoren. 

Toen vroeg ik me af wat dit voor mezelf betekent. Mag ik ooit nog überhaupt iets doneren aan een andere mens. 

Want als werkzaam in de gezondheidszorg, heb ik hier al veel over nagedacht. 

Het antwoord is dus neen. 

Met uitzondering van misschien wat weefsel zoals huid, ben ik nu van geen enkel donornut meer. 

Ook bloed geven of plasma geven is vanaf nu verboden. En dat niet alleen omwille van het feit dat ik kanker heb/had. Maar ook omdat ik al eens zelf bloed moest krijgen. Dan mag je dus ook nooit meer doneren. 

Enerzijds voelt het wel een beetje gek dat mijn vroegere ideeën en principes hierdoor onderuit gehaald zijn. 

Langs de andere kant bespaart het mij en mijn familie enkele ethische vragen. 

Dus als (ex) kankerpatiënt draag je toch ergens een kleine onzichtbare stempel voor de maatschappij. 

De borstsparende ingreep.

Gisteren werd ik, na overleg met de chirurg, borstsparend geopereerd. Vermits de tumor volledig was weggesmolten door de chemo was er geen argument om voor een borstamputatie te kiezen. Beiden hebben op lange termijn dezelfde uitkomst. 

Ik moet hierna wel nog enkele malen bestraald worden maar dat lijkt me de minst zware stap van alles. 

Het is een raar idee om te weten dat de tumorhaard nu uit mijn lijf gesneden is en dat ik nu eigenlijk kankervrij ben. Want ik voel me nog behoorlijk 'kankerig'. De chemo is nog niet uit mijn systeem en ik ben nog steeds arbeidsongeschikt. Maar elke dag is weer een stapje dichter bij mijn oude leuke leventje. 

Ik zal hier even verslag doen van de ingreep voor mijn lotgenoten en andere geïnteresseerden :) 

Mijn ingreep vond plaats in het chirurgisch dagcentrum, ik moest me om 7.30u aanmelden. Ik heb een klein halfuurtje gewacht waarna de chirurg me kwam halen om een pijl te tekenen op de goede (slechte) borst. 

Hierna werd ik meegenomen naar de mammografie afdeling. In een sexy groene badjas en met bril hoopte ik niemand bekend tegen te komen. Is gelukkig ook niet gebeurd. 

Onder echo werd dan door een prof een ijzerdraadje geplaatst tot tegen de al eerder geplaatste clip. Zo heeft de chirurg letterlijk een leidraad. 

Het deed een beetje pijn, ze moest heel hard duwen om op de juiste plek te geraken. Daarna moest er een mammografie/rx genomen worden om te bevestigen dat de draad wel degelijk bij de clip zat. Met een naald die half uit mijn borst stak een mammografie laten nemen, er zijn gezelligere dingen. 

Gelukkig zat alles goed. De naald werd over het ijzerdraadje teruggetrokken en de verpleegster maakte even een beschermend verbandje over de uitstekende ijzerdraad. Daarmee terug naar de wachtzaal op het dagcentrum. 

Ik voelde dat ding wel goed zitten, vooral als ik mijn borstspieren moest opspannen om te gaan zitten enz. 

Gelukkig was het dan tegen 10.30 mijn beurt om geopereerd te worden. In een flits zag ik de chirurge en daarna werd de verdoving al ingespoten. 'Denk maar aan iets prettig' zei de anesthesist. Waarna ik aan een strand op Hawaï dacht en ijsvissen in Lapland. 

Toen ik wakker werd voelde ik me goed. Een beetje misselijk maar daar werd meteen iets voor gegeven. De pijn viel beter mee dan verwacht. Veeeeel minder pijnlijk dan toen ik in mei aan mijn oksel geopereerd werd. Er hangt ook maar een  klein plakkertje over het litteken. Tegen 15u mocht ik naar huis. Alwaar ik nog tot s avonds geslapen heb. Dan een voedzame troostende maaltijd (frietjes van de frituur) en weer slapen tot de ochtend nadien. 

Er zit een klein deukje in mijn borst en nu, the morning after, is ze goed gezwollen. Maar op het eerste zicht is het zeker geen esthetische ramp.

Ook de pijn valt mee. Zolang ik er niet aankom voel ik het niet. Heb zelfs nog geen dafalgan meer bijgenomen. 

Nu nog wat bekomen, volgende week een weekje Ardennen om te herbronnen, en dan over 3 weken een nieuwe consultatie. 

Joepie! 

Chemo is gedaan.

De laatste chemo zit er in. Al bijna 2 weken ondertussen. 

Het was nodig want van deze chemo ben ik ziek geweest, vooral misselijk. Ik had niet verwacht dat ik zoveel last zou hebben van anticipatoire misselijkheid. Mijn hersenen leggen meteen de link tussen alles wat met chemo te maken heeft en misselijk worden. Wat ik de dag van de chemo aanhad, wat ik die dag deed, at, las, enz... Als ik er nog maar naar kijk of aan denk word ik weer misselijk. 

En er is ook nog een specifieke geur en smaak. Klinkt raar dat chemotherapie een geur of smaak heeft maar het komt blijkbaar nog voor.  Wanneer iets nog maar lijkt op de chemogeur en chemosmaak word ik al misselijk. Deze blog hierover schrijven was zelfs al moeilijk. 

Al weet ik dat de chemo gedaan is,  mijn lichaam weet dat nog niet. Ik ben  moe en uitgeput en er is nog geen enkel haartje te bespeuren. Ik kan ook moeilijk omgaan met alle lege tijd. Er is nu voorlopig geen doel.

Ik ben wel vorige week onder de MRI scanner geweest en heb ook nog een mammografie en echografie gehad. De dokter zei me dat alles weg is, niets te zien op de foto. Goed nieuws maar het kon me niet zoveel schelen, de chemo was toch gedaan en de operatie die er aankomt zal toch de gevarenzone wegnemen. Of er nu nog iets zit of niet. Misschien ben ik ook gewoon te moe om te staan juichen. 

Zelfs na de chemofinish blijf ik wensen dat de tijd zo snel mogelijk gaat, zodat een normaal leven weer wat dichterbij komt. 

Volgende week dinsdag op consultatie bij de chirurge, dan heb ik weer een tussendoeltje. 

Kanker is een strijd

Kanker is een strijd.  

Maar kanker is stil en voel ik niet, wel de therapie om te genezen die ik moet ondergaan. De therapie maakt de strijd.

 

Veel mensen zeggen dat ik zo sterk en positief ben maar dat is nu niet echt een kunst. Veel keuze heb ik immers niet, het is eerder een kwestie van wachten en ondergaan. Het voelt meer alsof ik met de Telenet afstandsbediening mijn leven op pauze heb gezet. 

Ik wacht. Ik wacht tot alle chemo uit mijn bloed is, de operatie achter de rug is, de bestralingen gedaan zijn, mijn energie terugkomt, mijn haar teruggroeit, tot er weer een blos op mijn wangen staat en ik weer kan gaan werken. 

Momenteel bevindt het strijdfront zich niet zozeer tussen mijn lichaam en de ziekte maar eerder tussen mij en mijn lichaam.

Alles wat zo vertrouwd voelde is onderuit gehaald, nieuwe ervaringen en gewaarwordingen overspoelen mijn lijf. Misselijkheid dagenlang, een kaal hoofd, futloosheid, elke week geprikt en gekeurd worden in het ziekenhuis, rare pijnen waarvan je niet weet wat ze zijn, urine die alle kleuren van de regenboog aanneemt. (Ok, alleen blauw, geel en rood)... 

Vroeger wist ik wel wat mijn lijf aankon, nu is alles onvoorspelbaar en dat zorgt soms voor een conflict. In mijn hoofd. Want ik wil wel én het huis kunnen poetsen, én de tuin onderhouden, én koken. En dat liefst allemaal op dezelfde dag. En ik dwing mijn lijf om die dingen te doen maar het gaat niet akkoord en protesteert en geeft soms op.

Dan kan ik boos zijn en verdrietig. Waarom ik? Waarom nu? Waarom?

Maar wat ik in al die tijd al heb geleerd, is dat er geen antwoord komt op die vragen. In plaats daarvan accepteer ik het maar zoals het is. En op een of andere verdraaide manier probeer ik het te zien als een verrijking. Op het einde van de rit heb ik een rugzak vol nieuwe ervaringen, wijsheid en kracht. 

Dan kan ik weer met volle goesting op de 'play' knop duwen en al mijn toekomstplannen waarmaken. 

 

Ervaring met EC en neulasta.

Ik schrijf dit nu een dikke week na mijn eerste EC chemo, ik ben eindelijk een beetje bekomen van die sessie. 

Zo weinig last dat ik had van de taxol zoveel last heb ik gehad van die rotte EC. 

3 dagen heb ik continu een zweem van misselijkheid over me gehad, gelukkig heb ik nooit moeten overgeven want ik haat overgeven. Maar het heeft een paar keer niet veel gescheeld. 

De dag na mijn chemo moest ik dan neulasta spuiten om de dip van de witte bloedcellen op te vangen. Het prikje heb ik zelf gezet in mijn buik. Dat was een beetje eng maar het lukte prima. 

Het inspuiten was peanuts vergeleken met de bijwerkingen. 

De dag na de neulasta spuit heb ik spierpijn alsof ik heb dagen pilates, zumba en yoga gedaan. Het voelt alsof ik griep heb maar dan zonder koorts. 

Zelfs gewoon langs mijn huid strijken is pijnlijk, en binnen in mijn botten heb ik stekende pijn. 

Ik kampeer 2 dagen in ons bed met Netflix en beschuiten. Gelukkig hoef ik dit nog maar 3 keer door te maken. Ik merk dat ik ook weer misselijk word wanneer ik aan die eerste dagen na de chemo denk. Ik ga volgende week maandag om extra goede pilletjes vragen. 

Ondertussen gaat het weer een beetje, al moet ik nog snel rusten wanneer ik een inspanning doe. (Trappen zijn de hel, mijn hart racet meteen mee.) 

En ondanks dat ik nu echt bijna volledig haarloos ben (dag wenkbrauwen, dag wimpers) zie ik er, na een rondje make-up, niet al te slecht uit. 

Amai de laatste loodjes wegen het zwaarst maar ik ben er klaar voor. 

Eerste keer nieuwe chemo: EC

Na mijn ziekenhuisopname heb ik nog tweemaal een tegenslag gehad. De eerste week na het ziekenhuisverhaal was de wonde onder mijn arm nog niet toe en dus had ik al wel verwacht dat de chemo ging uitgesteld worden. Zo geschiedde dan ook. De week dáárna was ik er helemaal klaar voor om de draad terug op te pikken en om te beginnen met de nieuwe chemo. Maar mijn bloed was nog niet klaar... Weer stond alles te laag en weer moest ik een week wachten. Heel de boel met 2 weken uitgesteld. Dat is een klap voor de moraal. 

Doordat ik 3 weken chemovrij was voelde ik me wel super goed! Wat een heerlijk gevoel om weer alles te kunnen. Toch merkte ik ook dat de chemo nog niet uit mijn lijf was want mijn wenkbrauwen zijn de afgelopen week bijna helemaal verdwenen. Maar met mijn beste make-up talenten kan ik dat nog goed verstoppen. 

Gisteren was het dan eindelijk zover. Mijn bloed stond goed en de wonde in mijn oksel is dicht. Ik kon eindelijk beginnen aan het laatste deel van de chemokuur. 

Die kuur bestaat uit twee producten: Epirubicine ( een rood goedje waarvan ik rood plas) en Cyclofosfamide. Of kortweg EC. 

Het was een lange dag in het ziekenhuis maar al bij al ging het nog vlot. Ik voelde me nog steeds heel goed en thuisgekomen deed ik dan ook nog snel wat werkjes. Totdat tegen een uur of 7 opeens de bijwerkingen begonnen. Een vlaag van misselijkheid overspoelde me en nu de volgende ochtend is ze er nog steeds. Ondanks alle medicatie die ik al genomen heb (emend, medrol, litican) blijf ik erg misselijk. Ik hoop dat dit niet te lang duurt... En dan moet ik straks nog een spuitje zetten, epo, om mijn bloedwaarden wat te helpen. 

Ik snap al waarom deze kuur om de 2 weken is. Ik ga de dagen kunnen gebruiken om te bekomen. Maar het chemo einde is in zicht. Nog 3 keer!

Het rode goedje. 

Home sweet home

Gisteren mocht ik eindelijk naar huis. Ze wouden me eerst niet laten gaan omdat mijn witte bloedcellen op een recordlaagte staan. Maar gelukkig wist ik de dokter ervan te overtuigen dat ik beter af ben thuis. Ik werd werkelijk depressief van de gedachte dat ik nog langer moest blijven. In het ziekenhuis liggen is fijn als je echt ziek bent, dan wordt er voor u gezorgd maar daarna is dat gelijk een gevangenis. Slecht eten en ik hing letterlijk vastgeketend, aan mijn infuus. Dus ik naar huis, met antibiotica en een wonde waar nog steeds vocht uitloopt. Maandag moet ik toch al teruggaan naar de dagzaal voor chemo en volgen ze alles verder op. Al zou het me verbazen dat de chemo kan doorgaan gezien mijn bloedwaarden. 

Nu zit ik lekker in de tuin, in de schaduw want van de antibiotica kan ik snel verbranden. Ik heb ook uitslag in mijn gezicht van de antibiotica. Maar van die lelijke infectie zijn we vanaf!

Teveel tegenslagen en hindernissen moeten er nu ook weer niet meer volgen want leuk is anders. Maar deze hebben we toch maar weer mooi getackeld. 

Elfde chemo 3 augustus 2015.

Verleden week had ik op woensdag een controle echo, verrassend genoeg waren we daar binnen het uur buiten en met goed nieuws; de tumor is gekrompen en was al bijna niet meer te vinden op de echo. 

Ik vroeg ook nog eens om naar mijn linker oksel te kijken waar het litteken van de operatie zit want die deed me soms wel meer pijn dan deugd. Al van vlak na de operatie zit daar een bobbel onder met vocht. Het ziet er stabiel uit, een ruimte met vocht in. Maar ze willen dat liever niet leegprikken ivm infectiegevaar. De mevrouw van de echo zei me dat ze vorige week nog een vrouw had gezien met een ontsteking op die plek. 

Wist ik veel dat haar woorden bijna profetisch waren. 

Donderdagochtend word ik wakker en denk ik dat ik heel erge spierpijn heb links   . Mijn oksel is ook wat gezwollen. Voorts niks aan het handje denk ik. Ik strijk nog een mandje en in de middag ga ik met mijn zus naar de minions kijken. 

Zover komt het niet want ik word nog voor de middag ziek. Ellendig, koortsig...

Dafalgan time. 

Vrijdagochtend geen verbetering, ik voel me rotslecht. Meteen uitgeput, koortsaanvallen, mijn oksel doet pijn. 

Zo hou ik dat nog vol tot zondagochtend. Steeds denkend nu zal het wel beter gaan, we wachten morgenvroeg af, misschien na deze dafalgan...

Maar zondagochtend is mijn oksel meer dan dubbel zo dik, kan ik mijn arm nauwelijks nog gebruiken en heb ik echt koorts. 

Spoed time

Op spoed word ik meteen goed geholpen, binnen het uur ben ik opgenomen. Na een echo en bloedname is duidelijk dat er een infectie zich meester heeft gemaakt van mijn oksel.

In de vroege namiddag kom ik op eenheid 633 terecht. Een afdeling waar ik als student nog stage heb gedaan en als jobstudent gewerkt heb. En door die ervaring weet ik dan ook dat ik in goede handen ben. Voorlopig onderneemt niemand actie (buiten dan infusen met pijnstilling en antibiotica natuurlijk) maar ik voel me heel slecht, heb koorts en mijn oksel staat op ontploffen. Ellendig ga ik de nacht in en zie ik elk uur voorbij glijden. 

Maandagochtend komt de professor zelf binnengestapt met 2 assistenten, ze bekijkt mijn bijna exploderende oksel en zegt; "geef me maar een naald."

Na een korte waarschuwing dat dit pijn ging doen prikt de professor tweemaal in de zwelling. 2 spuiten met vies vocht haalt ze eruit. Ondanks de stekende pijn ben ik enorm opgelucht! Van het wondvocht gaan ze een kweekje maken om te zien tegen welk beestje we juist antibiotica moeten geven. Het resultaat laat wel 48 uur op zich wachten dus voor woensdag ben ik nog niet thuis. 

In de late namiddag kreeg ik ook nog een bloedtransfusie. Hierna voelde ik me al veel beter, terug wat energie. De laatste chemo, taxol, laten ze wegvallen. 

Ondertussen is het dinsdag. De wonde onder mijn arm is deze ochtend spontaan opengegaan. Er is nu nog meer druk van de ketel en daardoor heb ik een pak minder pijn. 

Ondertussen probeer ik me wat bezig te houden op de gasthuisberg. Ik hoop dat de wonde snel geneest en dat ik de infectie snel kwijt ben. Want zo van huis en man weg zijn is niet fijn. 

 

Selfies

Vanaf de dag van diagnose heb ik regelmatig een selfie genomen. Om de tijd een beetje vast te leggen en om stil te kunnen staan bij alle veranderingen. (Als je me niet graag kaal wil zien dan moet je niet verder kijken dan 1 juni.) maar het ziet er best sexy uit hoor ;) s

14/04/2015 Één dag voor de diagnose. Lekker onbezorgd in de zon. 

17/04/2016 In het kleedhokje aan het wachten op een onderzoek. 

19/04/2015

20/04/2015 Na het mri onderzoek. Ik moest op mijn buik liggen. Het kussentje staat in mijn gezicht geduwd. 

24/04/2015 Ik in pyjama. Ik voelde me hier helemaal niet ziek en vond het zo raar om gewoon thuis te zijn van het werk. 

27/04/2015

28/04/2015 Nietsdoen in de zetel. 

29/04/2015 Nieuwe look. Zolang ik nog haar heb kan ik er maar beter iets mee doen. 

02/05/2015 Vlak voor de operatie ontsnappen K en ik even naar Kopenhagen. 

04/05/2015 de ochtend voor de operatie. Ongeschonden. 

04/05/2015 Net wakker na de sentinel en na het plaatsen van de poort. 

05/05/2015 een dag na de operatie. Alles doet pijn maar het gaat.

06/05/2015 Geschonden 

07/05/2015 

08/05/2015 Elke dag een beetje beter. 

10 mei 2015 Een dag voor de start van de chemo. 

11/05/2015 Op weg naar de eerste chemo. 

13/05/2015 De poortkatheter na de eerste chemo. Auw 

18/05/2015

Weer ergens in een kleedhokje aan het wachten op een of ander onderzoek. 

20/05/2015 Wie de pruik past trekken ze aan. 

 

24/05/2015 Vrijgezelle avond. Joepie!

27/05/2015

29/05/2015 Vlak voor ik naar de kapper ga. Mijn haar valt erg uit. 

29/05/2015 Nieuwe look part 2. 

01/06/2015 Een haarband om de losse haren op te vangen. 

03/06/2015 Een dag na mijn verjaardag helpt mijn zus me om alles af te scheren. Wat een opluchting. 

03/06/2015 En dat ziet er dan zo uit. 

 04/06/2015. De pruik wordt meteen in gebruik genomen. 

11/06/2015 Met de pruik wordt een proefkapsel voor onze trouw gemaakt. Het resultaat mag er zijn. 

20/06/2015 Getrouwd!

10/06/2015

19/07/2015

Een hele sprong in de tijd. Mits wat bijwerking hier en daar ziet het er nog niet slecht uit. 

27/07/2015 en zo ziet het er uit wanneer ik dit schrijf. De voorlaatste taxol loopt er in. 

31 juli. Ziek, in de tijd daarna 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. 

Sexy in het ziekenhuis...

20 augustus. 3 weken zonder chemo and feeling good. 

24 augustus. Dag van de chemo. Kotsmisselijk. 

31 augustus. Terug een beetje bekomen van mijn chemo.