Deze maand een jaar geleden zat de behandeling er bijna op. Ik was net begonnen aan de bestralingen en kon niet wachten om weer aan het werk te gaan. 

Mijn haar begon al goed terug te groeien en ik verlangde er zo naar om weer 'gewoon' te zijn. 

Nu is het allemaal al een jaar geleden en ik zie er terug gewoon uit, mijn leven is terug wat het was. Alleen kan ik nu zeggen, ik heb kanker gehad. 

Toch verandert kanker een mens. Nooit meer zal ik nog denken 'och het zal wel niets zijn' 'dat doen we volgend jaar wel' 'misschien'

Daarom ben ik ook van werk verandert. 

Al lag er voor mij een mooie professionele carrière in het verschiet als oncologische verpleegkundige in het enige protoncentrum van het land. 

Prestige en carrière betekenen niets op persoonlijk vlak. Ik wil gelukkig zijn met wat ik doe. En van oncologie werd ik niet meer gelukkig. Ik werk nu als verpleegkundige in het slaaplabo. Een technisch beroep met een heel andere patientenpopulatie. Mijn huidige job laat me ook toe om na te denken over wat ik echt wil. Creatief zijn, mensen inspireren, doen wat ik graag doe. Langzaam maar zeker bouw ik aan mijn eigen label 'bloom' (www.facebook.com/yourtimetobloom )

En bouw ik aan mezelf.

Het is nu ook weer niet zo dat na kanker plots alles wauw is. Dat er onuitputtelijke energie en dankbaarheid is. Het leven blijft werken. 

En van het lot blijft niemand gespaard.

Zo kreeg ik een tweetal maanden geleden ook nog eens een miskraam te verwerken. Gelukkig wapent kanker je misschien wat tegen zulke dingen. Leer je van kanker dat boos zijn nutteloze energie is. Wel af en toe toe te laten maar niet om mee te blijven lopen. 

Om even positief af te sluiten, ik ging gisteren voor het eerst in bijna 2 jaar naar de kapper. Niet om te knippen maar om te kleuren. ( Weer die creativiteit die er even uit moet.)

En nuja, het was een avontuur... maar na kaal geweest te zijn kan ik er best om lachen. Het is maar haar ;) 

Dus als je ergens in Leuven een mega blond geval met lange jas ziet lopen, it is me 😎

Life is great again

9 maanden na mijn laatste chemo zijn we weer. 

Binnenkort op 25 augustus heb ik mijn tweede controle. Af en toe slaat de schrik me om het hart. 

Wanneer ik bijvoorbeeld ergens pijn krijg die verdacht is en niet overgaat. Zoals in het weekend. Een vage oorpijn, dan weer pijn in mijn hals, tandpijn-achtige pijn. Ergens dacht een klein spook; aangetaste lymfeklieren in je hals!

De pijn bleek uiteindelijk een kaakgewrichtsontsteking. Pijnlijk maar ha, zo banaal! 

Voorts gaat het goed met me. Ik heb knopen doorgehakt. Zoals mijn huidige job. Ik wil graag veranderen van werkplek want het begint me zwaar te vallen om als oncologische ex-patiënt een zorgverlener te zijn voor oncologische patiënten. Ik wil steeds een lotgenoot zijn maar dat kan en mag ik niet in mijn huidige functie. Het is ook niet gezond voor mezelf om alle diagnoses van de patiënten te lezen. Want automatisch betrek ik ze op mezelf. 

Bijvoorbeeld:-patiënt A heeft uitzaaiingen, welke diagnose had ze? Triple negatief, net zoals ik, amai. O maar zij had aangetaste lymfeklieren en ik niet.

 Oef. 

En zo gaat dat dan maar door in mijn hoofd...

Daarom kijk ik nu uit naar iets nieuws. Binnen het ziekenhuis of zelfs helemaal daarbuiten. 

Voor de rest heb ik best wel veel energie, en dan vooral in de vorm van levenslust. 

Want verdoeme ik heb afgezien, ik heb kanker gehad en nu kan het me geen barst meer schelen wat anderen van me denken. 

Het feit dat ik steeds meer op mijn vorige ik begin te lijken helpt natuurlijk. 

Met littekens maar die neem ik er bij. Ja ik vind het erg dat ik ze heb maar ik ben ook zo dankbaar en ik wil ze niet verstoppen. Ze zijn overigens maar heel klein en genezen goed. (Mijn gedachten gaan uit naar alle vrouwen die een borst verloren zijn.)

Mijn haar is weer zo gegroeid, als ik nu in de spiegel kijk zie ik terug mezelf in plaats van een raar kaal wezen. 

Alleen mijn wimpers besluiten graag om af en toe helemaal uit te vallen. Maar dat valt gelukkig nauwelijks op. 

Life is great again. 

(En hopelijk blijft dat ook zo)

Eerste controle

Vandaag, precies één jaar geleden, werd ik geopereerd. Een sentinelklierprocedure en het plaatsen van de poortkatheter. 

Ondertussen is de poortkatheter er alweer uit. De eerste controles waren goed. Na het klinisch onderzoek kreeg ik nog een mammografie en een echo. 

Spannend was het wel, de arts bleef maar rond het litteken hangen met het echo ding. Ik lag daar een paar minuten en er werd niets gezegd en dan kan ik u verzekeren dat je weet wat stress en spanning is. 

Gelukkig doorbrak ze de stilte met: 'alles in orde, enkel nog wat vocht onder het litteken...'

De prof vroeg me of ik veel last had van de poortkatheter. Dat kon ik niet ontkennen, het onding zat meer in de weg dan dat het van nut was. Van de prof mocht hij er dan ook al uit. Dat kon al de dag na de consultatie, onverwacht snel maar beter zo. Aangenaam was het niet, onder plaatselijke verdoving sjorren en branden en snijden ze het ding van onder de spier uit. Na 2 dagen redelijk wat pijn is het nu al goed genezen. Met een fijn lijntje als litteken en het ding in een potje ben ik nu echt bij de laatste stap aanbeland. 

Kankervrij, geen pillen of implantaten meer. 

Oef. 

Ik ben weer gerust tot de volgende controle. (augustus)

Al is gerust misschien niet het woord want gerust ben ik voorlopig nog niet helemaal. Dat is iets dat met de tijd moet groeien. Alleen tijd kan tonen dat ik genezen ben. 

Update

Deze maand heb ik mijn eerste controle, ik vind het zo spannend, ik tel de dagen af. Mijn gedachten schieten van het ene uiterste naar het andere.

Zo ongeveer:

"Alles is ok, ik moet me nergens zorgen rond maken."

"Fuck ik ga hervallen zijn ge gaat het zien!"

Ondertussen gaat al de rest wel goed. Ik ben heel dankbaar dat ik geen last heb van vermoeidheid. Ik werk terug 100 procent en dat gaat zoals vroeger. In het begin was ik super blij om te gaan werken maar nu is het weer als vanouds; Ik haat het nog altijd als de wekker afloopt en ik moet opstaan. Dan vervloek ik werkelijk de hele planeet.

Voor de rest is mijn huid ook goed gerecupereerd. Ik zie wel nog steeds de aflijning van het bestraalde gebied en ik verwacht ook niet dat dit gauw gaat weggaan. Mijn ribben, oksel en borst zelf voelen ook wat stram en pijnlijk. Maar het meeste last heb ik van die verdomde poortkatheter. Dat ding zit zwaar in de weg. Bepaalde kledij knelt, de autogordel doet pijn, ik kan rechts niet veel kracht zetten (fles opendraaien bv) en al zeker niet met mijn arm boven mijn hoofd. En het ziet er ook akelig uit en ik word er zelfs misselijk van als ik eraan voel. Ik voel echt de hele poort zitten inclusief het verbindingsstuk met de katheter. Bah.

Op de komende consultatie ga ik dit zeker nog eens vermelden. 

Mijn haar groeit ondertussen als kool. 

Wat ik niet had verwacht waren al die opmerkingen over mijn haar. Minimum 1 keer per dag (tenzij ik alleen thuis ben) zegt er iemand iets over. Of opeens zitten er mensen in mijn haar te wrijven. Zelfs wildvreemden... (Persoonlijke bubbel alarm) Soms denk ik, ik ben meer dan dat haar. Al snap ik ook wel dat dat het eerste opvalt als iemand mij ziet. Maar toch even vanuit mijn perspectief:

JA IK HEB KRULLEN IK WEET HET! Neen ik had dat daarvoor niet en ja ik hoop dat het overgaat/uitgroeit want nu voel ik me soms als een mislukte poedel.

En ja veel mensen zouden er geld voor betalen om krullen te hebben maar ik heb hier niet om gevraagd en nu moet ik het ermee doen.

Haar en een kapsel zijn zo bepalend voor je zelfbeeld, en nu met dit haar moet ik ongevraagd dat nieuw zelfbeeld accepteren. En dat is raar want ik ben blij dat ik haar heb (duh) maar tegelijk hangt er die kanker herinnering aan en dat wil ik juist vergeten...

Mijn wimpers vielen deze week ook weer voor een groot stuk uit. Even een kleine crisis in mijn hoofd maar er bestaat gelukkig een logische verklaring voor. Wimperharen hebben namelijk een cyclus van ongeveer 6 weken. Wimperhaartjes vallen uit en komen bij zonder dat dit opvalt. Maar natuurlijk zitten Al mijn wimpers nu op dezelfde cyclus vermits ze allemaal tegelijk zijn uitgevallen. Dus om de 6 weken zal er zich een acute wimperuitval voordoen. Volgens tinternet kan dit een paar keer gebeuren voordat alles weer zoals voorheen is. Als het dat maar is zegt. 

Fotoke na gevecht met haardroger, gel (van manlief) en stijltang (ja de voorkant geraakt als tussen mijn stijltang, hier en daar wel een verbrande vinger maar anders is het echt...te krullerig)

Einde van de behandelingen

Deze week was het dan eindelijk gedaan met alle behandelingen. (Jippie)

Die enorme berg waar ik in april 2015 voor stond ligt nu plots achter mij. 

En nu achteraf bekeken is alles zo snel gegaan! En dat terwijl ik in augustus, september en oktober zo hard lag te wensen dat alles voorbij was. En nu is dat zo! Soms lijkt het alsof er een 8 maanden uit mijn leven geknipt zijn, over een paar maanden word ik al 27 maar het voelt alsof ik nog maar net 26 ben. 

Mijn werk hervat ik volgende week weer volledig en ook daar is er hier en daar wat veranderd, ik ben terug en moet opeens wennen aan alle verhalen, terug de draad oppikken en ondertussen lijkt het dan ook weer alsof ik niet ben weggeweest... Iedereen is heel lief en blij dat ik terug ben.Van de bestralingen heb ik geen last. Mijn huid is al bijna helemaal genezen. Juist het vakje waar de laatste 8 bestralingen waren is nog goed te zien. 

Wat een heerlijk gevoel om niet meer ziek te zijn, ex-patiënt te zijn, om terug te werken en er weer goed uit te zien. 

Natuurlijk zijn er soms momenten waarop ik nadenk en dat ik bang ben. Wat als? 

Maar uiteindelijk kan niemand daar op antwoorden en is het dus verspilde energie om me daar het hoofd over te breken. 

De tijd zal moeten bewijzen dat ik genezen ben. 

(Heel vreemd om te zeggen, want ik kan soms nog steeds niet geloven dat ik echt borstkanker had...) 

Over 12 weken heb ik een nieuwe controle en daar kijk ik wel naar uit. Dan is het precies 1 jaar na de diagnose. 

Nu terug volop leven :) 

Bestraling

Het is al januari en ondertussen zitten mijn bestralingen er al bijna op. (Nog 7 keer) De maand december is heel snel gegaan, de feestdagen waren een fijne periode en zorgde ervoor dat het leek alsof de tijd vloog. Ik kon ook terug aan het werk in januari. Dat was niet meteen makkelijk te regelen, iedereen was heel bezorgd of me dit wel zou lukken, van de personeelsdienst uit wordt gedeeltelijke werkhervatting pas aanvaard vanaf 50 procent maar kon ik dit wel al aan? Uiteindelijk lieten ze de beslissing aan mij over en ik wist het wel, ik was er klaar voor. Meer zelfs, na 8 maanden thuis zijn begon ik behoorlijk depressief te worden. Nog langer thuis zijn had me echt niet geholpen. Ik wou het jaar met een schone lei beginnen. Na een boel papierwerk in orde te brengen kon ik er aan beginnen. Momenteel werk ik dus in de maand januari 50 procent en dit in halve dagen. 

De mutualiteit betaalt de andere 50 procent zodat ik niet te veel loonsvermindering heb. En tja, ondertussen word ik dus nog behandeld, op de plaats waar ik zelf werk. Hoe gek is dat. Een vreemde ervaring voor zowel mezelf als voor mijn collega's. Nu ben ik er al aan gewend om  eerst bestraald te worden en daarna door te werken als verpleegkundige. 

De bestralingen op zich zijn heel goed meegevallen, dit is natuurlijk ook voor iedereen anders maar ik had het gevoel dat dit peanuts was vergeleken met chemo. Ik had geen pijn, ik werd er niet ziek van. Mijn huidlast is ook beperkt gebleven. Het jeukte soms een beetje en je ziet waar de bestraling 'geland' is op mijn vel. Maar voorts geen brandwonden of andere gruwelijke verwondingen. Je weet op voorhand nooit hoe zoiets zal uitpakken maar in mijn geval lukt het wel. Patiënt Jolien wordt iets na 8u in stand by gezet en zorgverlener Jolien wordt actief. Ik heb niet de behoefte om mijn verhaal of mijn ervaringen op te dringen aan de patiënten. Iedereen maakt zijn eigen verhaal met zijn eigen belevingen en emoties. 

Dat gezegd zijnde is het dus heeeeel fijn om terug aan het werk te zijn, een ritme te hebben. Zo leuk dat mijn man me s avonds weer kan vragen; 'en hoe wast op het werk?' 

Ik hoop snel weer fulltime aan de slag te kunnen. 2015 ben ik praktisch al vergeten, hopelijk blijft het voor altijd een herinnering en is 2016 wel mijn/ons jaar.