Bestraling

Het is al januari en ondertussen zitten mijn bestralingen er al bijna op. (Nog 7 keer) De maand december is heel snel gegaan, de feestdagen waren een fijne periode en zorgde ervoor dat het leek alsof de tijd vloog. Ik kon ook terug aan het werk in januari. Dat was niet meteen makkelijk te regelen, iedereen was heel bezorgd of me dit wel zou lukken, van de personeelsdienst uit wordt gedeeltelijke werkhervatting pas aanvaard vanaf 50 procent maar kon ik dit wel al aan? Uiteindelijk lieten ze de beslissing aan mij over en ik wist het wel, ik was er klaar voor. Meer zelfs, na 8 maanden thuis zijn begon ik behoorlijk depressief te worden. Nog langer thuis zijn had me echt niet geholpen. Ik wou het jaar met een schone lei beginnen. Na een boel papierwerk in orde te brengen kon ik er aan beginnen. Momenteel werk ik dus in de maand januari 50 procent en dit in halve dagen. 

De mutualiteit betaalt de andere 50 procent zodat ik niet te veel loonsvermindering heb. En tja, ondertussen word ik dus nog behandeld, op de plaats waar ik zelf werk. Hoe gek is dat. Een vreemde ervaring voor zowel mezelf als voor mijn collega's. Nu ben ik er al aan gewend om  eerst bestraald te worden en daarna door te werken als verpleegkundige. 

De bestralingen op zich zijn heel goed meegevallen, dit is natuurlijk ook voor iedereen anders maar ik had het gevoel dat dit peanuts was vergeleken met chemo. Ik had geen pijn, ik werd er niet ziek van. Mijn huidlast is ook beperkt gebleven. Het jeukte soms een beetje en je ziet waar de bestraling 'geland' is op mijn vel. Maar voorts geen brandwonden of andere gruwelijke verwondingen. Je weet op voorhand nooit hoe zoiets zal uitpakken maar in mijn geval lukt het wel. Patiënt Jolien wordt iets na 8u in stand by gezet en zorgverlener Jolien wordt actief. Ik heb niet de behoefte om mijn verhaal of mijn ervaringen op te dringen aan de patiënten. Iedereen maakt zijn eigen verhaal met zijn eigen belevingen en emoties. 

Dat gezegd zijnde is het dus heeeeel fijn om terug aan het werk te zijn, een ritme te hebben. Zo leuk dat mijn man me s avonds weer kan vragen; 'en hoe wast op het werk?' 

Ik hoop snel weer fulltime aan de slag te kunnen. 2015 ben ik praktisch al vergeten, hopelijk blijft het voor altijd een herinnering en is 2016 wel mijn/ons jaar.