Die enorme berg waar ik in april 2015 voor stond ligt nu plots achter mij.
En nu achteraf bekeken is alles zo snel gegaan! En dat terwijl ik in augustus, september en oktober zo hard lag te wensen dat alles voorbij was. En nu is dat zo! Soms lijkt het alsof er een 8 maanden uit mijn leven geknipt zijn, over een paar maanden word ik al 27 maar het voelt alsof ik nog maar net 26 ben.
Mijn werk hervat ik volgende week weer volledig en ook daar is er hier en daar wat veranderd, ik ben terug en moet opeens wennen aan alle verhalen, terug de draad oppikken en ondertussen lijkt het dan ook weer alsof ik niet ben weggeweest... Iedereen is heel lief en blij dat ik terug ben.Van de bestralingen heb ik geen last. Mijn huid is al bijna helemaal genezen. Juist het vakje waar de laatste 8 bestralingen waren is nog goed te zien.
Wat een heerlijk gevoel om niet meer ziek te zijn, ex-patiënt te zijn, om terug te werken en er weer goed uit te zien.
Natuurlijk zijn er soms momenten waarop ik nadenk en dat ik bang ben. Wat als?
Maar uiteindelijk kan niemand daar op antwoorden en is het dus verspilde energie om me daar het hoofd over te breken.
De tijd zal moeten bewijzen dat ik genezen ben.
(Heel vreemd om te zeggen, want ik kan soms nog steeds niet geloven dat ik echt borstkanker had...)
Over 12 weken heb ik een nieuwe controle en daar kijk ik wel naar uit. Dan is het precies 1 jaar na de diagnose.
Nu terug volop leven :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten