Kanker is een strijd

Kanker is een strijd.  

Maar kanker is stil en voel ik niet, wel de therapie om te genezen die ik moet ondergaan. De therapie maakt de strijd.

 

Veel mensen zeggen dat ik zo sterk en positief ben maar dat is nu niet echt een kunst. Veel keuze heb ik immers niet, het is eerder een kwestie van wachten en ondergaan. Het voelt meer alsof ik met de Telenet afstandsbediening mijn leven op pauze heb gezet. 

Ik wacht. Ik wacht tot alle chemo uit mijn bloed is, de operatie achter de rug is, de bestralingen gedaan zijn, mijn energie terugkomt, mijn haar teruggroeit, tot er weer een blos op mijn wangen staat en ik weer kan gaan werken. 

Momenteel bevindt het strijdfront zich niet zozeer tussen mijn lichaam en de ziekte maar eerder tussen mij en mijn lichaam.

Alles wat zo vertrouwd voelde is onderuit gehaald, nieuwe ervaringen en gewaarwordingen overspoelen mijn lijf. Misselijkheid dagenlang, een kaal hoofd, futloosheid, elke week geprikt en gekeurd worden in het ziekenhuis, rare pijnen waarvan je niet weet wat ze zijn, urine die alle kleuren van de regenboog aanneemt. (Ok, alleen blauw, geel en rood)... 

Vroeger wist ik wel wat mijn lijf aankon, nu is alles onvoorspelbaar en dat zorgt soms voor een conflict. In mijn hoofd. Want ik wil wel én het huis kunnen poetsen, én de tuin onderhouden, én koken. En dat liefst allemaal op dezelfde dag. En ik dwing mijn lijf om die dingen te doen maar het gaat niet akkoord en protesteert en geeft soms op.

Dan kan ik boos zijn en verdrietig. Waarom ik? Waarom nu? Waarom?

Maar wat ik in al die tijd al heb geleerd, is dat er geen antwoord komt op die vragen. In plaats daarvan accepteer ik het maar zoals het is. En op een of andere verdraaide manier probeer ik het te zien als een verrijking. Op het einde van de rit heb ik een rugzak vol nieuwe ervaringen, wijsheid en kracht. 

Dan kan ik weer met volle goesting op de 'play' knop duwen en al mijn toekomstplannen waarmaken.