Ik vroeg ook nog eens om naar mijn linker oksel te kijken waar het litteken van de operatie zit want die deed me soms wel meer pijn dan deugd. Al van vlak na de operatie zit daar een bobbel onder met vocht. Het ziet er stabiel uit, een ruimte met vocht in. Maar ze willen dat liever niet leegprikken ivm infectiegevaar. De mevrouw van de echo zei me dat ze vorige week nog een vrouw had gezien met een ontsteking op die plek.
Wist ik veel dat haar woorden bijna profetisch waren.
Donderdagochtend word ik wakker en denk ik dat ik heel erge spierpijn heb links . Mijn oksel is ook wat gezwollen. Voorts niks aan het handje denk ik. Ik strijk nog een mandje en in de middag ga ik met mijn zus naar de minions kijken.
Zover komt het niet want ik word nog voor de middag ziek. Ellendig, koortsig...
Dafalgan time.
Vrijdagochtend geen verbetering, ik voel me rotslecht. Meteen uitgeput, koortsaanvallen, mijn oksel doet pijn.
Zo hou ik dat nog vol tot zondagochtend. Steeds denkend nu zal het wel beter gaan, we wachten morgenvroeg af, misschien na deze dafalgan...
Maar zondagochtend is mijn oksel meer dan dubbel zo dik, kan ik mijn arm nauwelijks nog gebruiken en heb ik echt koorts.
Spoed time
Op spoed word ik meteen goed geholpen, binnen het uur ben ik opgenomen. Na een echo en bloedname is duidelijk dat er een infectie zich meester heeft gemaakt van mijn oksel.
In de vroege namiddag kom ik op eenheid 633 terecht. Een afdeling waar ik als student nog stage heb gedaan en als jobstudent gewerkt heb. En door die ervaring weet ik dan ook dat ik in goede handen ben. Voorlopig onderneemt niemand actie (buiten dan infusen met pijnstilling en antibiotica natuurlijk) maar ik voel me heel slecht, heb koorts en mijn oksel staat op ontploffen. Ellendig ga ik de nacht in en zie ik elk uur voorbij glijden.
Maandagochtend komt de professor zelf binnengestapt met 2 assistenten, ze bekijkt mijn bijna exploderende oksel en zegt; "geef me maar een naald."
Na een korte waarschuwing dat dit pijn ging doen prikt de professor tweemaal in de zwelling. 2 spuiten met vies vocht haalt ze eruit. Ondanks de stekende pijn ben ik enorm opgelucht! Van het wondvocht gaan ze een kweekje maken om te zien tegen welk beestje we juist antibiotica moeten geven. Het resultaat laat wel 48 uur op zich wachten dus voor woensdag ben ik nog niet thuis.
In de late namiddag kreeg ik ook nog een bloedtransfusie. Hierna voelde ik me al veel beter, terug wat energie. De laatste chemo, taxol, laten ze wegvallen.
Ondertussen is het dinsdag. De wonde onder mijn arm is deze ochtend spontaan opengegaan. Er is nu nog meer druk van de ketel en daardoor heb ik een pak minder pijn.
Ondertussen probeer ik me wat bezig te houden op de gasthuisberg. Ik hoop dat de wonde snel geneest en dat ik de infectie snel kwijt ben. Want zo van huis en man weg zijn is niet fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten