Gisteren mocht ik eindelijk naar huis. Ze wouden me eerst niet laten gaan omdat mijn witte bloedcellen op een recordlaagte staan. Maar gelukkig wist ik de dokter ervan te overtuigen dat ik beter af ben thuis. Ik werd werkelijk depressief van de gedachte dat ik nog langer moest blijven. In het ziekenhuis liggen is fijn als je echt ziek bent, dan wordt er voor u gezorgd maar daarna is dat gelijk een gevangenis. Slecht eten en ik hing letterlijk vastgeketend, aan mijn infuus. Dus ik naar huis, met antibiotica en een wonde waar nog steeds vocht uitloopt. Maandag moet ik toch al teruggaan naar de dagzaal voor chemo en volgen ze alles verder op. Al zou het me verbazen dat de chemo kan doorgaan gezien mijn bloedwaarden.
Nu zit ik lekker in de tuin, in de schaduw want van de antibiotica kan ik snel verbranden. Ik heb ook uitslag in mijn gezicht van de antibiotica. Maar van die lelijke infectie zijn we vanaf!
Teveel tegenslagen en hindernissen moeten er nu ook weer niet meer volgen want leuk is anders. Maar deze hebben we toch maar weer mooi getackeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten