Op 4 mei ben ik geopereerd,
Een sentinel operatie in mijn linker oksel, het plaatsen van de poortkatheter rechts langswaar de chemo zal gegeven worden.
De ochtend zelf ben ik niet heel erg zenuwachtig, een gezond spanning.
We gaan redelijk snel van start met de voorbereiding voor de sentinel. Mijn mama is heel de tijd bij me en vergezelt me naar de dienst alwaar ze een nucleaire tracer inspuiten. Een klein prikje recht in mijn borst, dat deed gelukkig geen pijn. Na een halfuur moet ik onder de PET scanner om te kijken of de klier, de poortwachter, oplicht. Dat is gelukkig snel het geval, de artse tekent met een zwarte stift af waar de klier zich bevindt. Die gaat er straks uit.
Op de middag krijg ik te horen dat er nog een mevrouw voor me gaat. Ik moet nog 2 uren wachten.
Honger, verveling! Gelukkig is mijn mama er om de tijd te verdrijven.
Wanneer ik eindelijk naar binnen mag bedenk ik me hoe opgelucht ik ben dat ik hier niets van ga merken, volledig onder narcose voor de poortkatheter die men anders ook onder plaatselijke verdoving plaatst. Ik hoef het allemaal niet te weten. 'Tot straks' zeg ik tegen de anesthesist.
3 uren ben ik volledig buitenwesten.
Ik word misselijk en met tranen in mijn ogen wakker, ik voel me zo verdrietig, ik hoop dat ik niets heb zitten brabbelen tegen de verpleging.
De verpleegster vraagt alleen hoe ik me voel. Misselijk dus, en pijn. Vooral rechts waar die katheter zit. De dokter komt verslag doen, alles is prima verlopen. Er zijn 4 klieren die aankleurde weg genomen.
Na een beetje water en een yoghurt gaat de misselijkheid al beter. Ik mag nog even een plasje doen en dan neemt K me mee naar huis.
Ik schrik wanneer ik achter me kijk, ik heb net donkerblauw geplast. Ik wist dat dit zou gebeuren maar verschiet nu wel even van mijn smurfenblauwe urine.
Tegen de namiddag neemt K me alweer mee naar huis, ik weet niet goed meer hoe die avond verlopen is. Gelukkig maar.
De dag erna heb ik veel pijn, ik kan nauwelijks bewegen, ik neem de pijnmedicatie zoals voorgeschreven en neem ook tradonal omdat de pijn zo fel is. Spijtig genoeg word ik hier tegen de avond verschrikkelijk misselijk van. Ik kots de ziel uit mijn lijf. Mijn hele dieet sinds gisteren passeert, worteltjes van gisterenavond in mijn neus. Van die tradonal blijf ik nu ver weg.
Vanaf die dag, 4 mei ben ik een echte patiënt geworden. Klieren eruit, littekens erbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten