Een van de moeilijkste dingen van mijn diagnose vond ik het feit dat ik aan zoveel mensen het nieuws moest brengen.
Voor mezelf was het allemaal al een beetje bezonken, maar elke keer dat ik het vertelde, aan mijn ouders, zus en vrienden, werd al het bezinksel weer opgeroerd en mengden allerlei emoties zich door mijn dagen.
Het kan heel vermoeiend zijn om het verhaal te doen, op den duur voelde het een beetje als een promo interview geven over de laatste nieuwe film waar ik de hoofdrol in speel.
Ik voel me de laatste tijd natuurlijk ook enorm gesteund. Alle knuffels, lieve woorden, zachte blikken, kaartjes en berichtjes. Van iedereen, van mensen waarvan ik het zelfs niet verwachtte.
Dat alles maakt het verhaal vertellen draaglijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten