Meteen dezelfde week van mijn diagnose word ik binnenste buiten gekeerd.
-PET-scan; eerst krijg ik een nucleair stofje ingespoten en moet dan even wachten, ik ga onder twee soorten scanners. Ze komen erg dichtbij, ik voel me een hotdog.
-MRI-scan en mammografie + echo van de borst:
De MRI scanner is me niet onbekend, ik heb al eens een mri gehad en ik weet hoe het er aan toe gaat. Deze keer mag ik echter op mijn buik liggen. Omdat mijn topje metalen clipjes heeft moet het uit. Ik probeer me zo elegant mogelijk op mijn buik te draaien terwijl ik vanboven naakt ben en het infuus voor contrast al in mijn elleboogplooi prikt. Op mijn buik duwt het frame van de tafel, ik krijg er maagpijn van en mijn haar begint te kriebelen in mijn gezicht.
De mammografie is ook geen pretje, ik word in de meest onnatuurlijke houding gedraaid en geplet tegen de machine. De verpleegkundige trekt werkelijk aan mijn borsten om ze tussen die platen te krijgen. Auw. Ik voel me weer als een hotdog. Helemaal gesandwicht.
Op de daarna volgende echo zien ze niet veel extra, juist een kliertje in de oksel, hiervan nemen ze een punctie, dit is de meest pijnlijke prik die ik al gekregen heb. Een naald los in mijn oksel. Raar genoeg ben ik niet in paniek, we zien wel wat het geeft.
(Bleek later niets te zijn, waarschijnlijk een reactief ontstoken kliertje na al dat geprik van de laatste tijd)
-Foto van de longen en echo van de bovenbuik
Het minst pijnlijke of ambetante onderzoek. Alleen veel koude gel, overal. De arts is jong en geeft me na afloop meteen mee dat alles er prima uitziet. Hij sluit af met een handdruk en met zo een beetje medelijden in zijn blik wenst hij me succes. Lief bedoeld maar ik voel me er wel een echte patiënt door.
-ECG en echo van het hart: op de afdeling kom ik nog een oude stagegenoot tegen, ze werkt daar en neemt me mijn ECG af, ze zegt dat ze zo verschoot toen ze mijn naam las. Weer heel het verhaal gedaan, het rolt uit me alsof ik een casettebandje afspeel.
De echo is eigenlijk nog wel redelijk ambetant, ze duwen hard tegen mijn borstbeen en ribben. Ze meten de pompfunctie van elk onderdeel en dat gaat vergezeld met een luide RSSH, het geluid van mijn bloed dat door mijn hart gepompt wordt.
Na elk onderzoek debrief ik tegen alle familie en de vrienden, vermoeiend wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten