Vanaf het moment dat ik mijn diagnose ken ben ik in de achtbaan geduwd. Ik hoor het zo vaak van mensen, dat ziek worden als een achtbaan is, een rollercoaster van emoties.
Nu begrijp ik het ook echt.
Nog dezelfde dag, woensdag 15 april, zie ik de professor, ze legt me in grote lijnen uit wat er de komende dagen gaat gebeuren en wat ik mag verwachten.
MRI van de borsten, mammografie, echografie van mijn buik, longfoto , PET-scan in verband met mogelijke uitzaaiingen, na dat alles een raadpleging om de resultaten te bespreken.
En Ohja, chemotherapie en bestraling zullen er ook bijkomen.
Na dit nieuws verwittig ik mijn collega's, ik tril helemaal, ik huil. Ik word goed opgevangen.
Ik heb dezelfde dag nog een bloedname, mijn collega's moeten 3 keer prikken, ze zijn ook helemaal overdonderd van het nieuws.
Ik moet bellen, naar huis bellen, ik neem me voor om neutraal te klinken aan de telefoon.
K neemt zijn gsm op. Ik snik het eruit, slecht nieuws, het is kwaadaardig. Niet mogelijk om neutraal of gewoon te klinken dus. Hij komt er meteen aan.
Ik krijg meteen een ziekte-attest, tot begin mei alvast. Ik mag er op rekenen dat ik arbeidsongeschikt zal zijn tot het einde van het jaar.
Die dag, die ik vervloekte omdat ik moest werken met het mooie weer, ben ik plots thuis rond de middag.
Met borstkanker en een heleboel papieren en ziekenhuisafspraken op zak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten