Nog geen 2 maanden later vind ik dat het 'ding' in mijn borst verandert is. Het voelt groter aan, het voelt anders aan, voorheen moest ik het nog zoeken en nu kan ik het al zien in de welving van mijn borst. Mijn ongerustheid neemt plots weer toe. Ik wil er niet naar kijken, laat staan het aanraken.
Op mijn werk word ik dagelijks geconfronteerd met borstkanker en dat helpt niet om mijn ongerust buikgevoel weg te stoppen. Terloops vraag ik aan een artse of ik het opnieuw zou laten nakijken, ze vindt het geen slecht idee, zeker niet als het groter geworden is.
Ik wil een nieuwe echo.
Ik ga naar de balie en vraag om een afspraak, de secretaresse zucht al. Of ik wel weet dat het een erg lange wachtlijst is... 16 juli is de eerstvolgende datum. Ik schrik, dat zou nog bijna 4 maanden zijn.
Zo lang kan en wil ik niet wachten. Gelukkig is er daar weer mijn collega die me een dringende afspraak kan regelen, de volgende dag al. Ik vraag me af waarom dat dit nu toch kan. Een ongeruste vrouw 4 maanden laten wachten, ik kan me er zo boos in maken.
Maar ik ben ook blij dat ik naar de echo kan.
Aangekomen op de echo, voor de tweede maal, ben ik minder zenuwachtig, ik ga me niet laten afschepen, ik wil weten wat dit is. Langs de andere kant bereid ik me voor op slecht nieuws. In mijn hoofd is mijn knobbeltje al een gigantische knobbel geworden.
De dokteres die de echo komt bespreken is dezelfde als vorige keer, ze is licht verbaasd me alweer terug te zien en geeft me van in het begin een klein beetje een schuldgevoel.
Waarom ben ik hier weer? Het letsel is stabiel gebleven, niet exponentieel gegroeid zoals in mijn hoofd. Alle kenmerken van een fibroadenoom, klein, goed te bewegen.
Ze ziet dat ik argwanend ben en vraagt dan 'of ik wil dat ze er in prikken.' Wat ik op die moment een gekke vraag vind. Waarom stelt ze dit niet gewoon automatisch voor wanneer ze een ongeruste patiënt ziet.
Er wordt 3 maal een biopsie uitgevoerd onder echo met een speciale naald. Ik zie op het scherm hoe de naald door een soort van kliksysteem, vergezeld van een luide KNIK, door het bolletje schiet.
Terwijl de dokter het weefsel in het potje stopt zegt ze nog: 'geen zorgen, dit is zeker geen kanker.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten