Toen ik de echo verliet had ik een raar gevoel, ik voelde me een beetje belachelijk, een enorme hypochonder. Ik twijfelde volledig aan mijn buikgevoel.
Vreemd genoeg denk ik er de volgende dagen niet zo diep over na. Het leven is goed en onbezorgd, we schrijven onze trouwuitnodigingen, het weer is mooi.
Mijn borst is wat groen-geel van de biopsie en is wat pijnlijk, af en toe floept er dan ook de gedachte door mijn hoofd dat woensdag 15 april de uitslag er is.
Woensdag is een super mooie dag, de zon schijnt al en het ziet er naar uit dat het warm gaat worden.
Ik zit op de bus naar mijn werk en vervloek werkelijk het feit dat ik heel de dag binnen moet zitten.
Tegen de middag aan krijg ik stress, ik ga dadelijk langs de dokter op mijn afdeling lopen om mijn resultaat op te vragen.
Ik zeg tegen de collega's dat ik even weg ben om mijn resultaat te gaan halen.
De dokter opent mijn dossier en ik zit naast hem, hij opent mijn APO (algemeen pathologisch verslag) en mijn blik valt op het middelste stuk, ik lees meteen: maligne.
De dokter schrikt en vraagt me of we even ergens anders naartoe gaan om te spreken.
In een lokaaltje opent hij mijn dossier weer en we lezen het samen door.
IDA (Invasief Ductaal Adenocarcinoma) graad 3( slecht gedifferentieerde cellen), kenmerken: triple negatief.(de tumor heeft geen receptoren voor oestrogeen, progesteron of voor de humaan-epidermale groeifactorreceptor-her2)
Ik zeg FUCK
Geen opmerkingen:
Een reactie posten